Emilio Prados
Emilio Prados, nado en Málaga o 4 de marzo de 1899 e finado en Cidade de México o 24 de abril de 1962, foi un poeta español, membro da Xeración do 27.
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 4 de marzo de 1899 Málaga, España |
| Morte | 24 de abril de 1962 (63 anos) Cidade de México |
Membro fundador (pt)  Litoral (Málaga) | |
| | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Ideoloxía política | Antifascismo e Republicanismo |
| Actividade | |
| Ocupación | escritor , poeta , editor literario |
| Membro de | |
| Xénero artístico | Poesía |
| Lingua | Lingua castelá |
| Cronoloxía | |
| exilio
| |
  | |
Traxectoria editar
En 1914 trasladouse a Madrid para estudar, e residiu na Residencia de Estudiantes, alí coñeceu a Juan Ramón Jiménez, que foi vital para a súa inclinación poética e máis tarde a Federico García Lorca, Salvador Dalí e Luis Buñuel entre outros.
En 1921 o agravamento dunha enfermidade pulmonar que padecía dende a infancia obrígao a acudir a sanatorio suízo para tratala, durante a súa reclusión aproveita para ler e escribir, trala súa recuperación en 1922 seguiu cursos nas universidades de Berlín e Friburgo, e en París coñeceu a Pablo Picasso.
En 1924 volta a Málaga, xunto a Manuel Altolaguirre fundou a revista literaria Litoral, e en 1925 convértese no editor da casa editorial Sur, onde foi o responsable da publicación de moitas das obras dos membros da Xeración do 27, durante a Segunda República Prados dedicou boa parte do seu tempo a actividades políticas ao tempo que escribía poesía comprometida.
Trala sublevación militar que dá comezo á guerra civil española, Prados marcha a Madrid e únese á Alianza de Antifascistas Españois, a súa recompilación de poesía de guerra, Destino fiel, gaña o Premio Nacional de Literatura en 1938. En 1938 trasládase a Barcelona e faise cargo, con Manuel Altolaguirre da editorial do Ministerio de Instrución Pública, trala vitoria franquista exiliase en París e en xullo de 1939 establécese en México.
Da súa produción no exilio destacan Jardín cerrado, Penumbras e Río natural, escritos entre 1940 e 1956, nelas a intriga amorosa é o único elemento que salva ao poeta da soidade, a morte e a desesperación.
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Emilio Prados  |