Economía de Tunisia
A economía diversificada e orientada ó mercado de Tunisia foi citada como un exemplo de éxito en África e o Oriente Medio, pero ten afrontado unha serie de desafíos durante a transición política en curso no país. Tras unha experiencia mal sucedida con políticas económicas socialistas na década de 1960, o país embarcou nunha estratexia de éxito con miras a reforzar as exportacións, o investimento estranxeiro e o turismo, os cales tornáronse fundamentais para a súa economía.[1] As exportacións principais inclúen agora téxtiles e vestiario, produtos alimenticios, derivados de petróleo, produtos químicos e fosfatos, e cerca do 80% das exportacións teñen como destino o principal socio económico do país, a Unión Europea.[1] O control estatal da economía, a pesar de ser aínda intenso, vén sendo gradualmente reducido desde a última década, coa crecente privatización, simplificación da estrutura tributaria, e un tratamento prudente da débeda externa e interna.
| Economía de Tunisia | |
|---|---|
| Moeda | dinar tunesino |
| Organizacións comerciais de que fai parte | OMC, Unión Africana |
| Datos estatísticos[1] | |
| PIB | 104,4 mil millóns (2012) |
| Posición do PIB | 71ª no mundo[2] |
| Crecemento do PIB | 2,7% (2012) |
| PIB per cápita | 9 700 (2012) |
| PIB por sector | agricultura 8,9%, industria 29,6%, comercio e servizos 61,5% (2012) |
| Inflación | 5,9% (2012) |
| Poboación abaixo da limiar de pobreza | dato non dispoñíbel |
| Total da forza de traballo | 4.014.000 (2012) |
| Forza de traballo por sector | agricultura 18,3%, industria 31,9%, servizos 49,8% (2009) |
| Desemprego | 18,8% (2012) |
| Industrias | petróleo, minería (especialmente fosfato e ferro), turismo, téxtiles, calzados, agronegocio, bebidas |
| Parcerías comerciais[1] | |
| Exportacións | 17,87 mil millóns (2012) |
| Produtos de exportación | vestiario, bens e téxtiles semiacabados, produtos agrícolas, bens mecánicos, fosfatos e produtos químicos, hidrocarburos, equipamentos eléctricos |
| Principais mercados | Francia 29,5%, Italia 19,3%, Alemaña 10,3%, Libia 6,6% (2011) (2012) |
| Importacións | 23,49 mil millóns (2012) |
| Principais produtos importados | téxtiles, máquinas e equipamentos, hidrocarburos, produtos químicos, produtos alimentarios |
| Principais mercados | Francia 21,1%, Italia 17,6%, Alemaña 8,9%, España 5%, República Popular da China 4,7%, Rusia 4,5% (2011) (2012) |
| Finanzas públicas[1] | |
| Débeda externa | 24,49 mil millóns (2012) |
| Ingresos | dato non dispoñible |
| Gastos | dato non dispoñible |
A estratexia liberal de Tunisia, así como os investimentos en educación e infraestrutura alimentou un crecemento anual do PIB entre 4% e 5% durante décadas, mellorou a calidade de vida da poboación[1] e reduciu a inflación. O turismo e o comercio foron elementos chave neste crecemento sustentado. O acordo de colaboración de Tunisia coa Unión Europea entrou en vigor a partir de 1 de marzo de 1998, e foi o primeiro acordo entre a UE e países mediterráneos non-europeos. Co acordo, Tunisia debería gradualmente remover barreiras ao comercio coa UE na década seguinte. A ampliación das privatizacións, a maior liberalización do investimento, principalmente estranxeiro, e melloras na eficiencia gobernamental, eran os principais desafíos para o futuro. En 2008 Tunisia tornouse membro plenamente asociado da Unión Europea (situación comparable á de Noruega ou de Islandia).
O expresidente Zine El Abidine Ben Ali (1987-2011) continuou esas políticas, mais no seu goberno creceron o nepotismo e a corrupción que frustraron o desenvolvemento económico, e o desemprego aumentou entre crecentes fileiras de graduados universitarios do país. Estas queixas contribuíron á caída de Ben Ali en xaneiro de 2011, levando a economía do país a unha espiral descendente, á medida en que o turismo e o investimento estranxeiros diminuían drasticamente.[1] A medida que a economía se recupera, o goberno de Tunisia ten afrontado os desafíos de tranquilizar empresas e investidores, traer orzamento e déficits en conta corrente baixo control, protexer o sistema financeiro do país, acabar co elevado desemprego e reducir as desigualdades económicas entre a rexión costeira máis desenvolvida e o interior empobrecido do país.[1]
Notas editar
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 CIA. "The World Factbook". Arquivado dende o orixinal o 16 de outubro de 2012. Consultado o 27 de abril de 2013.
- ↑ CIA. "Real GDP (purchasing power parity)". The World Factbook (en inglés).