Earl

título nobiliario do Reino Unido

Earl é un rango da nobreza do Reino Unido. O título ten a súa orixe na palabra inglesa antiga eorl, que significa "un home nobre de nacemento ou rango".[1]  A palabra está relacionada coa forma escandinava jarl, e significa "cacique", en particular un cacique disposto a gobernar un territorio en lugar do rei. Despois da conquista normanda, converteuse no equivalente ao continental conde (en Inglaterra no período anterior, era máis parecido a un duque; en Escocia, asimilou o concepto de mormaer). Noutros países utilízanse nomes alternativos para o rango equivalente a "earl" ou "conde" na estrutura da nobreza, como o hakushaku (伯爵) da era imperial xaponesa posterior á restauración.

A procesión real ao Parlamento de Inglaterra en Westminster o 4 de febreiro de 1512. De esquerda a dereita: o Marqués de Dorset (segundo dende a esquerda), earl de Northumberland, earl de Surrey, earl de Shrewsbury, earl de Essex, earl de Kent, earl de Derby, earl de Wiltshire. Da lista de procesión do Parlamento de 1512.

Na Gran Bretaña moderna, un earl é membro da nobreza, clasificándose por debaixo dun marqués e por riba dun vizconde.[2] Nunca se desenvolveu unha forma feminina de earl; en cambio, úsase condesa.

Nos tempos modernos, os earldoms (condados) adoitan ser creados só para membros da familia real. O último earldom non real, o Earl de Stockton, foi creado en 1984 para Harold Macmillan, primeiro ministro de 1957 a 1963.

Etimoloxía editar

O termo earl foi comparado co nome dos heruli, e co erilaz rúnico.[3] Eril en proto-nórdico, ou o posterior jarl en nórdico antigo, pasou a significar o rango de líder.[4]

Na Gran Bretaña anglosaxoa, o termo Ealdorman utilizouse para os homes que ocupaban o rango político máis alto por debaixo de King. Co tempo, o eorl en dinamarqués substituíu a Ealdorman, que evolucionou cara á forma moderna do nome.

A forma normanda equivalente a conde (do latín comes) non se introduciu despois da conquista normanda de Inglaterra aínda que a condesa comezou a usarse para o título feminino. Geoffrey Hughes escribe: "É unha especulación probable que o título francés normando 'count' fose abandonado en Inglaterra a favor do 'earl' xermánico […] precisamente pola incómoda proximidade fonética con cunt (cona)".[5]

Nas outras linguas de Gran Bretaña e Irlanda, o termo tradúcese como: galés iarll,[6] irlandés e gaélico escocés iarla,[7] scots erle, eirle ou earle,[8] córnico yurl, yarl, yerl.[9]

Notas editar

  1. "Earl". oed.com. Consultado o 2020. 
  2. Stevenson, Angus (2007). Shorter Oxford English Dictionary. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-920687-2. 
  3. Pedra rúnica de Järsberg.
  4. Lindström, Fredrik (2006). Svitjods undergång och Sveriges födelse. A. Bonnier. ISBN 9789100107895. 
  5. Hughes, Geoffrey (1998). Swearing: A Social History of Foul Language, Oaths and Profanity in English. Penguin Books. ISBN 9780141954325. 
  6. Owen, Hywel Wyn (2017). Place-Names of Flintshire. University of Wales Press. ISBN 9781786831118. 
  7. Kane, Brendan (2010). The Politics and Culture of Honour in Britain and Ireland, 1541-1641. Cambridge University Press. ISBN 9780521898645. 
  8. "Dictionaries of the Scots Language:: DOST :: erle". dsl.ac.uk. 
  9. Williams, Robert (1865). Lexicon cornu-britannicum. Roderic.