Diogo Soares (explorador)
Atención: Este artigo ou apartado precisa dun traballo de revisión. Cando os problemas se resolvan, retire esta mensaxe, pero non quite esta mensaxe ata que estea todo solucionado. De ser posible, sería mellor substituír este marcador por outro máis específico. (Desde xullo de 2021) |
Este artigo é orfo, xa que carece doutros artigos que apunten cara a el. Por favor, engade ligazóns a esta páxina desde outros artigos relacionados con este. |
Este artigo ou sección precisa dunha revisión ortográfica e/ou de gramática (recurso útil: corrector ortográfico en liña de galego). Podes axudarte do revisor ortográfico, activándoo en: Preferencias → Trebellos → Navegación →  Ortografía: Activar o revisor ortográfico.Colabora connosco neste artigo e noutros en condicións semellantes para que a Galipedia mellore e medre. |
Diogo Soares (alcumado o Galego) foi un navegador e explorador portugués do século XVI que viaxou polo Extremo Oriente, referido notoriamente no relato Peregrinación de Fernão Mendes Pinto. Segundo este, Diogo Soares terminou os seus días lapidado en Pegu, Myanmar, onde era gobernador.[1] Foi pai de Baltasar Soares, residente, á data do fenecimento de seu pai, como el, en Pegu.
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | II milenio  |
| Morte | 1553 (Gregoriano) Pegu (pt)  |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Reino de Portugal |
| Actividade | |
| Ocupación | explorador |
| Lingua | Lingua portuguesa |
Traxectoria editar
Do caso do fado de Diogo Soares escribe Fernão Mendes Pinto que Diogo Soares, gobernador en Pegu, correcto día, saíndo con súa comitiva, encóntrase coas vodas da filla dun mercador chamado Mambogoá. Diogo Soares felicita fortemente os festexantes mais, ao ser regalado pola noiva cun anel, tomado de sensualidade, arrebátaa e reclámaa para si. Mambogoá roja-se e roga a Diogo Soares que non lle leve a filla, en nome do deus que Diogo Soares adora. Diogo Soares ordena a un acólito seu que mate Mambogoá, mais este fóxelle. Por orde de Diogo Soares son entón mortos o noivo, seu pai e máis familiares. No seguimento, a noiva suicídase por estrangulamento para evitar ser posuída por Diogo Soares. Máis tarde, en máis dunha ocasión, Diogo Soares confesará pesarlle máis non converter a moça que o que se arrepinte de habela arrebatado.
Tras estes éxitos, catro anos pasan, até que, tras unha mudanza de réxime, Mambogoá entende serlle a xustiza favorábel. Mambogoá vai así a un templo e pronuncia asombrosas palabras, as cales, @impressionar fortemente os ouvintes, levantan un ror de xente e nun ápice unha multitude de máis de 50 mil persoas coincide ao pé do paço real esixindo xustiza. Esta, feita a gusto do pobo, leva Diogo Soares ao terreiro e aí é el lapidado pola multitude, con tamaña violencia e balbúrdia que moitos dos lapidadores acaban eles propios rotos. Unha hora despois da execución, o cadáver de Diogo Soares é desenterrado da chea de pedras e súas carnes son esnaquizadas en gran tumulto e gritaría, para pronto os meniños arrastraren polas rúas seu corpo traído polas tripas tirando pola cabeza recibindo esmola das xentes.
Deste episodio, o cantante portugués Fausto Bordalo Dias compuxo a canción A novela de Diogo Soares, incluída no álbum Por este rio acima de 1982.