Dión Casio
Lucio Casio Dión Coceiano,[1] (en grego Δίων Κάσσιος Díōn Kássios; en latín: Lucius Cassius Dio),[2] tamén coñecido como Dión Casio nado en Nicea en 155 e finado en 235,[3] foi un político, militar e historiador romano da época da dinastía dos Severos que acadou as máis altas maxistraturas do Estado e foi honrado cun segundo consulado no ano 229 co emperador Alexandre Severo. Escribiu unha historia de Roma desde as orixes até o seu tempo que chegou parcialmente á actualidade.
  | |
| Nome orixinal | (grc) Δίων ὁ Κάσσιος |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | (la) Lucius Claudius Cassius Dio Cocceianus 155 ↔ 164 Nicea (Roma Antiga) |
| Morte | 229 ↔ 235 Nicea |
 Cónsul romano | |
| 229 – | |
| Senador romano | |
| | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Roma Antiga |
| Actividade | |
| Ocupación | historiador , político , militar |
| Período de tempo | Alto Imperio Romano |
| Período de actividade | década de 190 - |
| Lingua | Grego antigo e lingua latina |
| Obra | |
Obras destacables
| |
| Familia | |
| Pai | Cassius Apronianus (en)  |
 | |
Traxectoria editar
Naceu en Nicea de Bitinia (actual Iznik), na península de Anatolia, actual Turquía. Pertencía a unha gran familia senatorial,[3] pois era fillo do influente patricio Casio Aproniano, cónsul en 191, senador e gobernador de varias provincias, e descendía por parte materna de Dión de Prusa. O seu nome completo quizais fose Lucio Casio Dión. O nome de Cocceiano quizais fose engadido en época bizantina, debido a unha confusión con Dión de Prusa.[4]
Seguiu unha exitosa carreira senatorial, rango que obtivo baixo o emperador Cómodo. Ocupou sucesivamente o cargo de pretor en 194, consul suffectus en 204 ou 205, curator de Pérgamo e Esmirna ao redor dos anos 217 e 218, procónsul de África cara ao ano 222, legatus Augusti pro praetore de Dalmacia e Pannonia Superior baixo Alexandre Severo e cónsul ordinario no ano 229[5]. En 235 renunciou á vida pública e retirouse a Nicea para proseguir alí os seus estudos.
Dión viviu unha época turbulenta. Tanto el como os seus compañeiros senatoriais amedrentáronse ante a tiranía dos emperadores e lamentaron a ascensión ao trono dunha serie de homes aos que consideraban uns simples arribistas e en Pannonia tivo que enfrontarse á indisciplina militar. Todas esas experiencias foron evocadas no relato que fai da súa propia época e tiveron moito que ver na idea que se fixo dos tempos pretéritos.
Obra editar
A súa obra máis famosa é Historia romana (en grego, Ρωμαϊκή Ἰστορία Rhōmaikē Historíā), escrita en grego, que abrangue preto de mil anos de historia, desde a fundación da cidade en -753 até o ano 229 [6]. Consta de oitenta libros, moitos dos cales chegaron até a actualidade en resumos de Zonaras e Xifilino de época bizantina[6]. É, xunto con Herodiano, o escritor máis importante dos séculos II e III, pero a súa obra sempre se viu envolta na polémica. Moitos o tachan de «mentireiro». En certo xeito teñen razón. Ao ser senador, non vía con bos ollos a ascensión ao poder que tiñan os équites, que serían, desempeñando a función de prefecto do Pretorio, os que en moitas ocasións chegarían a ter o auténtico poder en Roma, en contraposición co Senado, que queda apartado a un segundo plano, máis como algo representativo que como un poder fáctico.
Por ese motivo, en moitos dos seus relatos sobre emperadores, sobre todo na dinastía Severa, leva a contraria a ditos emperadores. Por exemplo, no referente á Constitutio Antoniniana, promulgada por Caracalla ao redor de 215, arremeteu contra o emperador por conceder a cidadanía romana a todos os habitantes do imperio, non sendo os escravos, pero algunhas páxinas máis adiante el mesmo apoia a decisión de dar dita cidadanía.
A data de composición da Historia romana, obra para cuxa composición empregou dez anos en recoller material sobre acontecementos anteriores á morte de Severo (211) e outros doce en redactala, é polémica, pero, seguindo ao propio Dión, a máis lóxica é a de 202. A súa ausencia de Italia impediulle continuar cos sucesos posteriores á morte de Severo e soamente puido resumir o reinado de Alexandre Severo. Concluíu a obra co relato da súa propia saída da vida pública.
Dión tamén conta (LXXII, 23) que, tras unha breve obra sobre os soños e portentos que presaxiaron a ascensión ao trono imperial de Septimio Severo, emprendeu a redacción primeiro dunha historia das guerras desencadeadas tras a morte de Cómodo e despois a da historia de Roma, pero non se conserva ningunha das súas primeiras obras nin dos tratados históricos que lle atribúe a Suda (léxico bizantino).
Notas editar
- ↑ O seu nome completo foi Lucio Claudio Casio Dión Cocceiano (en latín, L. Claudius Cassius Dio Cocceianus)(PIR2 C 0492). Tamén aparece escrito ao revés: Casio Dión.
- ↑ L'Année épigraphique 1971, 430 = Κλ΄ Κάσσιος Δίων. Roman Military Diplomas 1985, 133 = L. Cassius Dio. Algúns autores, baseándose na inscrición grega, argumentan que o seu praenomen foi Claudio, aínda que é posíbel que a "K" sesa un erro de transcrición ou interpretación.
- ↑ 3,0 3,1 García Quintela (1999), p. 18.
- ↑ Gowing, Alain M. (xaneiro 1990). "Dio's Name". Classical Philology 85 (1): 49–54. ISSN 0009-837X. JSTOR 269480. doi:10.1086/367176.
- ↑ Menen 2011, p. 14, n. 48.
- ↑ 6,0 6,1 Menen 2011, p. 13.
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
Fontes primarias editar
- Dion Casio. Historia Romana. Obra completa. Madrid: Editorial Gredos. ISBN 9788424927271.
- Libros I–XXXV (Fragmentos). 2004. ISBN 9788424927288.
- Libros XXXVI–XLV. 2004. ISBN 9788424927295.
- Libros XLVI-XLIX. 2011. ISBN 9788424919535.
- Libros L-LX. 2011. ISBN 9788424920968.
Fontes secundarias editar
- García Quintela, Marco V. (1999). Mitología y mitos de la Hispania prerromana III (en castelán). Madrid: Akal. ISBN 84-460-1015-1.
- Menen, I. (2011). Power and Status in the Roman Empire, AD 193-284 (en inglés). Leiden: BRILL. ISBN 9789004203594.
Ligazóns externas editar
Wikisource en grego contén obras orixinais de Dión Casio.
