Castelo da Emperatriz Eugenia de Montijo

O castelo da Emperatriz Eugenia de Montijo é un pazo neomedieval sito en Arteaga (Biscaia), cun torreón neogótico a modo de torre da homenaxe, inspirado na arquitectura gótica francesa, moi influído pola recuperación que o Romanticismo fai do estilo gótico.

Castelo da Emperatriz Eugenia de Montijo.

O neogoticismo plásmase nos arcos oxivais, as gárgolas con figuras de animais, os vans xeminados e na utilización dos elementos característicos da arquitectura militar gótica: as ameas, os merlones, os matacones etc.

Descrición

A planta está fundada sobre os mesmos cimentos dunha antiga torre, mencionada xa en escritos de mediados do século XV e que no século XIX achábase moi degradada, tras haberse empregado como casa de labranza.

Esta torre relacionábase coa liñaxe de Arteaga, enlazado cos Montijo e por tal, coa emperatriz Eugenia de Montijo, esposa de Napoleón III de Francia. Esta dama, relacionada coa Casa de Alba, foi quen promoveu a reforma do edificio despois de que as Xuntas de Biscaia honrasen ao seu fillo co título de "biscaíño orixinario".

Os emperadores enviaron aos seus arquitectos á localidade, para que deseñasen os planos do novo edificio. Con todo, nunca chegaron a habitar nel, e cando Eugenia, xa no exilio, quixo instalarse en España, foi aloxada polos Alba en Madrid e Sevilla, descartándose este castelo pois non reunía as condicións adecuadas e caía a desmán das principais cidades do país.

A planta da torre central forma un rectángulo de 17 e 12 metros por cada lado, interrompida nun ángulo por un polígono ou torre octogonal en cuxo interior atópase a escaleira do Castelo.

Está aparellado en cadeirado de mármore gris e vermello abuxardado, en cada unha das súas catro fachadas dous elevados arcos oxivais arrincan desde o zócolo ou friso exterior ata a cornixa máis elevada, dentro dos que campean, oito fiestras do mesmo gusto, dous para cada piso, ostentando a principal un soberbio escudo de armas, e coroando toda a parte superior dos catro lados e da torrecilla un corpo voado e saínte ameado, con pequenos torreóns abertos nos seus propios chans.

O Castelo ten 5 pisos, sen contar o soto no que se atopa a cociña, a adega e unha sala para uso do servizo. Unha ampla escalinata de mármore permite o acceso ao primeiro piso no que se atopa un amplo vestíbulo de gran riqueza decorativa. Nos seus dous salóns locen toda a súa beleza dúas monumentais chemineas góticas de mármore gris e de carballo, con grandes zócolos da mesma madeira.

O segundo piso era o destinado a dormitorio dos Emperadores e presenta un pequeno oratorio con dous fermosos vidros de cores. Os pisos superiores destinábanse á alta servidume e a escaleira elíptica existente no interior da torrecilla pon en comunicación todos os pisos.

A torre rodéase dun pequeno recinto cadrado, pechado con altos muros e catro torres angulares de planta cilíndrica. O acceso ao recinto efectúase por unha única porta de gusto gótico.

Toda a propiedade recuperouse recentemente como establecemento hostaleiro.

Véxase tamén

Bibliografía

• Declaración de Ben de Interese Cultural publicada no BOPV Nº 2001092 de 16 de maio de 2001,^{[https://web.archive.org/web/20150131234223/http://www.euskadi.net/cgi-bin_k54/ver_c?CMD=VERDOC&BASE=B03A&DOCN=000032997&CONF=%2Fconfig%2Fk54%2Fbopv_c.cnf%5D%3C%2Fsup> que se atopa no dominio público de conformidade ao artigo 13 da LPI de España.}