Caicos do Sur (ou South Caicos) é a sétima illa máis grande das Illas Turks e Caicos, cunha superficie de 21´2 km². A poboación estimouse en 1.579 habitantes no ano 2006. Xunto coas deshabitadas Caicos oriental e unha serie de illas máis pequenas, constitúen o distrito de Caicos do Sur e do Leste , cunha superficie total de 136´8 km². Todas as illas no leste e o sur do Banco Caicos pertencen a este distrito, con excepción de Caio Francés, que pertence a Providenciales e Caicos do Oeste. Entre as máis grandes destas illas están o Caio McCartney (11,4 km²), o Caio Pequeno Ámbar gris (6,6 km²), o Gran Caio Ámbar gris (4,3 km²), e Caio Longo (1,0 km²).

Caicos do sur
Vila de Cockburn Harbour en Caicos do Sur
Localización da illa
Situación
PaísReino Unido Reino Unido
MarOcéano Atlántico
Coordenadas21°30′34″N 71°31′04″O / 21.50944, -71.51778Coordenadas: 21°30′34″N 71°31′04″O / 21.50944, -71.51778
Xeografía
Superficie21´2 km²
Punto máis alto30 m.
Demografía
CapitalCockburn Harbour
Poboación1.579 (2006)

Caicos do Sur é coñecida pola excelente pesca, tanto de augas profundas como pouco profundas e polo mergullo. Caicos do Sur antigamente era un exportador de sal, a illa aínda alberga unha rede de tixolas de sal como recordo da industria. Hoxe, os principais ingresos da illa derivan da pesca comercial a pequena escala.

The School for Field Studies, unha organización sen ánimo de lucro global, acreditada pola Universidade de Boston,[1] estableceu un ben considerado Centro de Estudos dos Recursos Mariños en Cockburn Harbour.[2] A investigación do centro céntrase na ecoloxía mariña e na xestión de recursos natural.[3] Para a maioría das persoas, o acontecemento principal do ano é a regata anual de Caicos do Sur, cando se realizan festas en toda a illa, regatas e outros xogos.[4] Aínda que hai algún desenvolvemento inmobiliario, o turismo é, actualmente, case inexistente en Caicos do Sur.

Xeografía editar

A illa atópase a 35 km. ao oeste de Gran Turca.[5] Bell Sound atópase no lado oeste da illa, proporcionando un importante sitio pesqueiro.[6] Xunto cos deshabitados Caicos do Leste e unha serie de illas máis pequenas, forman o distrito de Caicos do sur e do Leste, cunha superficie total de 136´8 km². Todas as illas do leste e do sur de Caicos Bank pertencen a este distrito, agás o Caio Francés, que pertence a Providenciales e Caicos do Oeste. As máis grandes destas illas son Hog Cay (7´9 km²), Caio McCartney (3´5 km²), Caio Ambergris Pequeno (6´6 km²), Caio Ambergris Grande (4´3 km²), e Long Cay (inmediatamente ao sur do sur de Caicos, 1´0 km²). Entre Cacios do Sur e os Caios Amgergris están os Caios Six Hill (0´0914 km²) e os Caios Fish (0´1044 km²). Ao sur dos caios de Ambergris atópanse Caio Bush (0´0814 km²), Caio Pear (0´0138 km²), Caio Shot (0´0004 km²), Caio White (0´0343 km²), South Rock, Whale Breaker, e Swimmer Rock (mergullado), e ao suroeste, West Sand Spit (mergullado). Os caios de Caio Bush a Caio White son os Caios Seal. O South Rock está mergullado cunha profundidade inferior a 1´8 m de profundidade.

Historia editar

Caicos do Sur puido ser a segunda illa avistada por Crístovo Colón. Os habitantes orixinais da illa eran Taínos e indios lucaiáns. Ademais dunha variedade de tesouros arqueolóxicos, deixaron atrás o nome das illas en forma do cacto indíxena "cabeza de Turk" e o termo lucaian "caya hico" que significa cadea de illas chamadas Caicos. Os Lucaians desapareceron aproximadamente 30 anos despois da súa chegada, deixando a illa pouco poboada e a industria do sal en auxe.

Os franceses e españois capturaron brevemente a illa en 1706, momento no que se converteu en refuxio pirata.[Cómpre referencia] Ata que un gromo de fungos os matou, o cultivo de esponxas mariñas floreceu brevemente na illa durante os anos 30. Os Estados Unidos construíron unha base antisubmarina en Caicos do Sur en 1944, xunto coa primeira pista de aterraxe no arquipélago. Durante os anos cincuenta, un empresario canadense intentou iniciar un negocio de exportación de cunchas na illa. En 1959 os Estados Unidos de América volveron a Caicos do Sur cando a Garda Costeira construíu unha estación LORAN (navegación de sinal de radio de baixa frecuencia) na illa. Hoxe a illa atrae a turistas atraídos polos seus arrecifes de coral.[7]

Poboación editar

A poboación da illa de Caicos do Sur estimábase en 1.579 en 2006.

Aldeas en Caicos do Sur editar

Hai catro pobos:

  • Cockburn Harbour (a capital do distrito), con 811 habitantes
  • Out North (Saída do Norte), con 706 habitantes
  • The Flat, coa súa poboación incluída na de Out North
  • Highlands (Terras Altas), con 62 habitantes.

Cockburn Harbour editar

Nomeado así en 1840 tras a visita oficial dun gobernador de Bahamas - Sir Francis Cockburn - Cockburn Harbour é o asentamento máis grande da illa de Caicos do Sur e alberga preto de 900 residentes durante todo o ano. Cockburn Harbour é coñecido por ter o mellor porto natural das illas Turks e Caicos. Ata a década de 1960 foi un importante centro de comercio rexional e un importante exportador de sal. Hoxe a súa industria principal é a pesca a pequena escala centrada nas exportacións de lagosta e conch. Na cidade hai unha variedade de estruturas históricas, incluídos os Queen's Parade Grounds, unha antiga Igrexa de Wesleyan, a comisaría do século XVIII, as antigas salinas e o burato de ebulición que as alimentaba.[8] As salinas abandonadas nas aforas da cidade convertéronse no fogar de varias especies de aves incluíndo grandes bandadas de flamengos.

Galería de imaxes editar

Notas editar

  1. "Our History". The School for Field Studies. Arquivado dende o orixinal o 12 de marzo de 2016. 
  2. "Turks & Caicos Islands". The School for Field Studies. Consultado o 10 de xaneiro de 2019. 
  3. "South Caicos, Turks and Caicos Islands". TCInvest. Arquivado dende o orixinal o 06 de outubro de 2011. Consultado o 10 de febreiro de 2011. 
  4. "Ewing crowned Miss Regatta at South Caicos event". FP Turks and Caicos. 4 de xuño de 2010. Consultado o 10 de febreiro de 2011. 
  5. "Participating States - Turks & Caicos Islands". CDERA. Arquivado dende o orixinal o 03 de xuño de 2013. Consultado o 10 de abril de 2016. 
  6. Wells, S.M. (1988). Coral Reefs of the World. Volume 1: Atlantic and Eastern Pacific. UNEP/IUCN. pp. 304–5. ISBN 2880329434. OCLC 916128569. 
  7. Borsuk, Kathy (marzo de 2011). "A Fighting Chance". Times of the Islands. Consultado o 10 de xaneiro de 2019. 
  8. "Cockburn Harbour". Encyclopaedia Britannica. Consultado o 10 de xaneiro de 2019. 

Véxase tamén editar

Ligazóns externas editar