Bilurico patiamarelo grande

O bilurico patiamarelo grande^[2]^[3] (Tringa melanoleuca) é unha ave limícola grande de Norteamérica. O nome do xénero, Tringa, é o nome neolatino que lle deu ao bilurico alinegro Aldrovandus en 1599, baseándose na palabra grega trungas utilizada por Aristóteles para referirse a unha ave mal definida. O nome específico melanoleuca procede do grego melas, 'negro' e leukos 'branco'.^[4]

Estado de conservación

Pouco preocupante^[1]

Clasificación científica

Reino:	Animalia
Filo:	Chordata
Clase:	Aves
Orde:	Charadriiformes
Familia:	Scolopacidae
Xénero:	Tringa
Especie:	Tringa melanoleuca (Gmelin, 1789)

Sinonimia

Totanus melanoleucus

O bilurico patiamarelo grande é similar en aparencia á especie de menor tamaño bilurico patiamarelo pequeno. Porén, o seu parente máis próximo é o bilurico claro, que xunto co bilurico escuro forman un grupo estreitamente unido. Todas estas tres especies mostran as cores básicas de patas e pés dos Tringa, o que demostra que este carácter é parafilético.^[5] Son os biluricos deste tipo máis grandes agás o Tringa semipalmata, que ten unha constitución corporal máis robusta. O bilurico patiamarelo grande e o bilurico claro teñen ambos un debuxo do peito bastante nítido, escuro e áspero así como moita cor negra nos ombreiros en plumaxe reprodutora.

Os adultos teñen unhas patas amarelas longas e un bico escuro longo e delgado, que fai unha lixeira curva cara a arriba e é máis longo que a cabeza. O corpo é marrón cincento pola parte superior e branco na parte ventral; o pescozo e o peito están manchados de marrón escuro. A rabadilla é branca. A súa lonxitude vai dos 29 aos 40 cm e en peso de 111 a 250 g.

O seu hábitat de reprodución son os pantanos e marismas da rexión do bosque boreal do Canadá e Alasca. Fan o niño no chan, xeralmente en lugares ben agochados preto da auga. Como media poñen de tres a catro ovos duns 50 mm de longo e 33 mm de largo, que pesan uns 28 g, cuxa incubación dura 23 días. As crías abandonan o niño 24 hotas despois da eclosión e dous días despoois marchan definitivamente lonxe do niño.

Son aves migratorias que parten cara ao sur ás costas do Atlántico e Pacífico dos Estados Unidos e sur de América do Sur para invernar. Son raras aves errantes no oeste de Europa, algunhas das cales chegan accidentalmente a Galicia^[3].

Aliméntanse en augas pouco profundas, ás veces usando os seus bicos para remexer na auga e comen principalmente insectos e pequenos peixes, e tamén crustáceos e vermes mariños. Adoitan camiñar pola area e o barro das ribeiras deixando pegadas ben visibles; pode oberse información sobre a especie examinando estas pegadas.

A súa chamada é máis áspera que a do bilurico patiamarelo pequeno.

Os biluricos das especies grandes eran antes cazados e comidos en resturantes como un manxar, o que levou a algunhas especies ao bordo da extinción no século XIX e principios do XX. Actualmente contan con protección legal. Os cazadores observaron que os biluricos patiamarelos eran as primeiras aves en dar a alarma cando se achegaban cazadores.^[6]

Notas editar

↑ "Tringa melanoleuca". Lista Vermella de especies ameazadas. Versión 2013.2 (en inglés). Unión Internacional para a Conservación da Natureza. 2012. Consultado o 26 November 2013.
↑ Conde Teira, M. A. (1999). "Nomes galegos para as aves ibéricas: lista completa e comentada" (PDF). Chioglossa (A Coruña) 1: 121–138. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 15 de marzo de 2016. Consultado o 28 de setembro de 2016.
↑ ^3,0 ^3,1 Penas Patiño, Xosé M.; Pedreira López, Carlos (setembro de 2004). Guía das aves de Galicia. Ilustrado por Calros Silvar (2ª ed.). A Coruña: Baía Edicións. ISBN 84-96128-69-5.
↑ Jobling, James A (2010). The Helm Dictionary of Scientific Bird Names. London: Christopher Helm. pp. 247, 390. ISBN 978-1-4081-2501-4.
↑ Pereira, S.L.; Baker, A.J. (2005). "Multiple Gene Evidence for Parallel Evolution and Retention of Ancestral Morphological States in the Shanks (Charadriiformes: Scolopacidae)". Condor 107 (3): 514–526. doi:10.1650/0010-5422(2005)107[0514:MGEFPE]2.0.CO;2.
↑ Sherr, Evelyn B. (2015). Marsh Mud and Mummichogs: An Intimate Natural History of Coastal Georgia. University of Georgia Press. p. 154. Arquivado dende o orixinal o 23 de xullo de 2015. Consultado o 12 de agosto de 2019.

Véxase tamén editar

Ligazóns externas editar

Informe sobre a especie - Cornell Lab of Ornithology
Greater yellowlegs - Tringa melanoleuca - USGS Patuxent Bird Identification InfoCenter
Folla de datos de BirdLife species para Tringa melanoleuca
{{{2}}} en Avibase
Vídeos, fotos, e sons de Bilurico patiamarelo grande na Internet Bird Collection
Galería de fotos de Bilurico patiamarelo grande en VIREO (Universidade de Drexel)
Mapa interactivo da área de distribución de Tringa melanoleuca en IUCN Red List maps
Tringa-melanoleuca - Gravacións de sons de Greater yellowlegs en Xeno-canto.
Tringa melanoleuca en Flickr: Field Guide Birds of the World

[IUCN-1] "Tringa melanoleuca". Lista Vermella de especies ameazadas. Versión 2013.2 (en inglés). Unión Internacional para a Conservación da Natureza. 2012. Consultado o 26 November 2013.

[2] Conde Teira, M. A. (1999). "Nomes galegos para as aves ibéricas: lista completa e comentada" (PDF). Chioglossa (A Coruña) 1: 121–138. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 15 de marzo de 2016. Consultado o 28 de setembro de 2016.

[Penas-3] 3,0 ^3,1 Penas Patiño, Xosé M.; Pedreira López, Carlos (setembro de 2004). Guía das aves de Galicia. Ilustrado por Calros Silvar (2ª ed.). A Coruña: Baía Edicións. ISBN 84-96128-69-5.

[job-4] Jobling, James A (2010). The Helm Dictionary of Scientific Bird Names. London: Christopher Helm. pp. 247, 390. ISBN 978-1-4081-2501-4.

[Pereira2005-5] Pereira, S.L.; Baker, A.J. (2005). "Multiple Gene Evidence for Parallel Evolution and Retention of Ancestral Morphological States in the Shanks (Charadriiformes: Scolopacidae)". Condor 107 (3): 514–526. doi:10.1650/0010-5422(2005)107[0514:MGEFPE]2.0.CO;2.

[Sherr2015-6] Sherr, Evelyn B. (2015). Marsh Mud and Mummichogs: An Intimate Natural History of Coastal Georgia. University of Georgia Press. p. 154. Arquivado dende o orixinal o 23 de xullo de 2015. Consultado o 12 de agosto de 2019.

[2]

[3]

[4]

[1]

[5]

[6]