Bill Walton
William Theodore Walton III, nado en La Mesa (California) o 5 de novembro de 1952, máis coñecido como Bill Walton é un ex xogador de baloncesto estadounidense, que destacou na NBA nas décadas dos 70 e os 80. Con 2,11 metros de estatura, xogaba na posición de pivote. Era alcumado "The Big Red Head" (o gran rubio), dada a súa estatura e a súa característica cor de pelo.[1] É o pai do actual xogador de Los Angeles Lakers, Luke Walton.[2] Pasou a pertencer ao prestixioso Basketball Hall of Fame o 10 de maio de 1993.
| Bill Walton | |
|---|---|
 | |
| Bill Walton en agosto de 2008 | |
| Posición | Pivote |
| Dorsal | 32, 5 |
| Altura | 2,11 m (6 ft 11 in) |
| Peso oficial | 107 kg (235 lb) |
| Nacemento | 5 de novembro de 1952 (71 anos) La Mesa (California)
|
| Carreira | |
| Universidade | UCLA |
| NBA Draft | 1974 / Rolda: 1 / Elección: 1 Por Portland Trail Blazers |
| Tempadas | 1974–1987 |
| Equipo(s) | |
| |
| Estatísticas (NBA) | |
| Puntos | 6 215 (13,3 pp) |
| Rebotes | 4 923 (10,5 pp) |
| Asistencias | 1 590 (3,4 pp) |
| Stats @ Basketball-Reference.com | |
| Premios | |
| |
| Basketball Hall of Fame como xogador | |
Traxectoria deportiva editar
Selección dos Estados Unidos editar
Antes mesmo de comezar a súa etapa universitaria, con tan só 17 anos, foi convocado pola selección dos Estados Unidos para disputar o Campionato Mundial de Baloncesto de 1970, no que acabarían na quinta posición.[3]
Universidade editar
Walton xogou os seus anos universitarios, entre 1972 e 1974, cos Bruins da prestixiosa Universidade de California nos Ánxeles (UCLA), dirixida naquel momento por John Wooden. Conseguiu o título nacional ao derrotar a Florida State en 1972 e de novo en 1973 ao derrotar a Memphis State por 87-76, nunha final na cal Walton conseguiu un impresionante 21 de 22 lanzamentos a canastra anotados, logrando 44 puntos.[4]
O equipo de UCLA da tempada 1971-72, liderado por Walton, foi capaz de terminar o ano de forma perfecta, gañando os trinta partidos que disputaron na fase regular, ademais cunha marxe de puntos superior aos 30. Este feito repetiríase ao ano seguinte, logrando o récord de máis partidos gañados consecutivamente por un equipo universitario, con 88.[5] Casualmente, exceptuando a derrota sufrida ante Notre Dáme o 19 de xaneiro de 1974,[6] os Bruins lograron 133 vitorias consecutivas, xa que previamente á chegada de Walton ao equipo, conseguiron, liderados por Sidney Wicks, encarrilar 45 vitorias consecutivas. Pero os Fighting Irish, cun gran Austin Carr, evitaron que o récord fose máis impresionante. Walton sempre lembraría aquela derrota como a máis dolorosa da súa carreira deportiva.[7] En 1973 recibiu o premio James E. Sullivan ao mellor deportista afeccionado dos Estados Unidos. Ese mesmo ano foi galardoado tamén co Premio Naismith ao mellor xogador universitario do ano.
NBA editar
Portland Trail Blazers (1974-1978) editar
A súa traxectoria na NBA estivo marcada polas lesións, que lle impediron destacar aínda máis. Foi elixido polos Portland Trail Blazers na primeira posición do Draft da NBA de 1974, pero pasou os seus dúas primeiras tempadas lastrado polas súas lesións (chegou a fracturarse a boneca, o pé, o nariz e a perna), o que fixo que se perdese máis da metade dos partidos neses dous primeiros anos. Comezou a despuntar na tempada 1976-77, na que foi seleccionado para o All-Star Game (que non disputou debido a unha nova lesión) e acabou a tempada regular sendo incluído no Mellor Quinteto Defensivo e no Segundo Mellor Quinteto da NBA.[8] Nos playoffs, liderou ao seu equipo na consecución do título da Conferencia Oeste tras varrer aos Lakers na final, tras unha lembrada defensa sobre a estrela do equipo anxelino, Kareem Abdul-Jabbar.[9] Nas Finais da NBA derrotaron aos favoritos Philadelphia 76ers, a pesar de perder os dous primeiros partidos, por 4 a 2, sendo nomeado MVP das Finais.[10]
Ao ano seguinte os Blazers gañaron 50 dos seus 60 primeiros partidos antes de que, novamente, Walton caese lesionado no pé. Aínda así, foi galardoado co título de MVP da tempada, sendo incluído de novo no Mellor quinteto defensivo e o o Mellor quinteto da liga por primeira vez.[11] Ademais xogou o seu único All Star, no que conseguiu 15 puntos e capturou 10 rebotes.[12] Regresou trala lesión nos playoffs, pero volveu recaer no segundo partido da serie ante Seattle SuperSonics, deixando ao seu equipo mirmado, perdendo en seis partidos.[11] Ao termo da tempada pediu ser traspasado, denunciando un mal trato por parte do equipo cara aos lesionados, pero non conseguiu os seus desexos, polo que se pasou a tempada 1978-79 en branco, e asinando na tempada 1979-80, xa como axente libre, por San Diego Clippers.
San Diego/Los Angeles Clippers (1979-1985) editar
Portland recibiu a cambio ao aleiro Kermit Washington, ao pivote Kevin Kunnert, unha primeira rolda do draft e 350.000 dólares, algo que foi moi mal visto polos xogadores dos Clippers e por gran parte da afección, tendo en conta a cantidade de lesións que arrastraba o xogador. Ademais, conseguiu un contrato récord naquela época de sete millóns de dólares anuais.[13] As lesións, con todo, seguiron aí. Tras xogar unicamente catorce partidos da tempada 1979-80, e tendo unha media de 13,9 puntos e 9 rebotes por partido,[14] volveu fracturarse o escafoide. Foron os únicos partidos que xogaría en dúas longas tempadas, nas que o seu equipo logrou apenas 36 e 17 vitorias respectivamente, o que fixo que varios compañeiros do equipo, entre eles World B. Free, acusáseno de finxir as lesións.[13] Nas súas catro primeiras tempadas, apenas puido disputar 47 partidos.
Determinado a volverse a vestir de curto, a pesar de que os doutores dixeron que non volvería xogar, someteuse a unha radical cirurxía para refacer o seu maltreito pé. Walton aproveitou o tempo de recuperación para sacarse a carreira de dereito na Universidade Stanford, practicando volei praia, tenis e ciclismo, en ocasións co seu amigo Mickey Hart, batería dos Grateful Dead (mesmo chegou a tocar a batería nun concerto en Exipto cos Dead).[13] A operación funcionou. Walton, con 29 anos, regresou ás pistas na tempada 1982-83, xogando só un partido semanal, que era o único que lle permitiu o equipo médico que o tratou (este tipo de acordo tiña un precedente dentro da liga, cando Elgin Baylor acordou xogar só unha vez por semana mentres servía na reserva do exército).[13] En 33 partidos cos Clippers tivo unha media de 14,1 puntos por partido, a súa cuarta mellor marca de toda a súa carreira, anotando un 52,8% de tiros de campo.[15] Xogou por fin sen dor algunha por primeira vez na súa carreira, e parecía estar máis feliz que nunca.
Tanto Walton como os Clippers melloraron nos dous seguintes anos. Walton xogou 55 partidos na tempada 1983-84 e 67 na 1984-85, gañando o seu equipo 30 e 31 partidos respectivamente.[16] Con trinta e dous anos e vendo que o seu corpo non aguantaría moito máis, marcouse o obxectivo de gañar títulos nalgún dos grandes equipos do momento.[13] Ao terminar a tempada, os dous grandes equipos da década dos 80 chamaron ás súas portas: os Lakers e Boston Celtics. Despois de que varios xogadores deste último equipo declarasen que lles gustaría contar cun xogador como Walton para reforzar o xogo dos homes altos do equipo, Robert Parish e Kevin McHale, o presidente do equipo, Red Auerbach, accedeu aos seus desexos: traspasou aos Clippers a Cedric Maxwell e unha primeira rolda do draft a cambio do gran rubio. Por fin os seus soños fixéronse realidade: xogar nos Celtics, un anhelo que tiña desde pequeno, e ter opcións de gañar un anel de campión.[13]
Boston Celtics (1985-1987) editar
Walton xogou oitenta partidos na tempada 1985-86, trece máis que o ano que máis encontros disputara. Xogando soamente 19,3 minutos por partido, tivo unha media de 7,6 puntos, 6,8 rebotes, 2,1 asistencias e 1,3 tapóns cada noite. Conseguiu ademais a súa mellor marca en porcentaxe de tiros de campo, cun 56,2%.[17] Nun dos partidos chegou a conseguir 20 puntos e 12 rebotes en tan só 26 minutos de xogo.[13] Durante a tempada "só" sufriu unha pequena lesión, rompéndose o nariz, a décimo terceira da súa carreira. Asumindo un pouco familiar rol de secundario aos seus 33 anos, xogou esa tempada coa excitación dun colexial, e a liga recompensoulle co galardón de Mellor Sexto Home da NBA, premio que conseguira o seu agora compañeiro Kevin McHale as dúas tempadas anteriores.[18]
Cun dos mellores quintetos da historia da NBA, os Celtics arrasaron na fase regular, cun récord de 67 vitorias e 15 derrotas, mentres que nos playoffs perderon unicamente 3 dos 18 partidos que disputaron, derrotando na final a Houston Rockets e as súas torres xemelgas, Ralph Sampson e Hakeem Olajuwon, en 6 partidos.[19] A satisfacción de Walton tras gañar o seu segundo anel de campión e o premio de mellor sexto home era inconmensurable. Nun artigo publicado no xornal "Boston Herald", Kevin McHale dixo del:
Ves a un tipo tan vello como el, co corpo máis machucado de entre todos os deportistas, actuando coma se fose un rapaz de instituto, e é algo divertido e inspiratorio ao mesmo tempo. Cada partido era un desafío, e nunca nos deixou que esquecésemos iso.[13]
Á idade de 34 anos, Walton retirouse tras xogar unicamente dez partidos da tempada 1986-87. No total da súa carreira profesional anotou 6.215 puntos (13,3 por partido), conseguiu 4.923 rebotes (10,5 p.p.) e obtivo unha porcentaxe de acerto do 52,1% en tiros de campo, en 468 partidos de liga regular, mentres que en 49 partidos de playoffs tivo unha media de 10,8 puntos e 9,1 rebotes.
Estatísticas editar
NCAA editar
Estatísticas de BILL WALTON (NCAA) | ||||||||||||||||||||||||||
| Tempada | Idade | Universidade | P | MJ | TC | TCA | 3P | 3PA | TL | TLA | R.OF | REB | ASIS | ROU | TAP | PER | FP | PTS | TC% | 3P% | TL% | MIN | PTS | REB | ASIS | |
| 1971-72 | 19 | UCLA | 30 | 238 | 372 | 157 | 223 | 466 | 633 | .640 | .704 | 21.1 | 15.5 | |||||||||||||
| 1972-73 | 20 | UCLA | 30 | 277 | 426 | 58 | 102 | 506 | 168 | 612 | .650 | .569 | 20.4 | 16.9 | 5.6 | |||||||||||
| 1973-74 | 21 | UCLA | 27 | 232 | 349 | 58 | 100 | 398 | 148 | 522 | .665 | .580 | 19.3 | 14.7 | 5.5 | |||||||||||
| TOTAIS | 87 | 747 | 1147 | 273 | 425 | 1370 | 316 | 1767 | .651 | .642 | 20.3 | 15.7 | 3.6 | |||||||||||||
NBA editar
Liga Regular editar
Estatísticas de BILL WALTON (Liga Regular) | |||||||||||||||
| Temp | Equipo | PJ | Min | TC | T3 | TL | R.Of | R.Def | Reb | Asis | Rou | Per | Tap | Fp | Ptos |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 74-75 | Portland Trail Blazers | 35 | 32,9 | 51,3% | - % | 68,6% | 2,6 | 10,0 | 12,6 | 4,8 | 0,8 | 0,0 | 2,7 | 3,3 | 12,8 |
| 75-76 | Portland Trail Blazers | 51 | 33,1 | 47,1% | - % | 58,3% | 2,6 | 10,8 | 13,4 | 4,3 | 1,0 | 0,0 | 1,6 | 2,8 | 16,1 |
| 76-77 | Portland Trail Blazers | 65 | 34,8 | 52,8% | - % | 69,7% | 3,2 | 11,1 | 14,4 | 3,8 | 1,0 | 0,0 | 3,2 | 2,7 | 18,6 |
| 77-78 | Portland Trail Blazers | 58 | 33,3 | 52,2% | - % | 72,0% | 2,0 | 11,2 | 13,2 | 5,0 | 1,0 | 3,6 | 2,5 | 2,5 | 18,9 |
| 79-80 | San Diego Clippers | 14 | 24,1 | 50,3% | - % | 59,3% | 2,0 | 7,0 | 9,0 | 2,4 | 0,6 | 2,6 | 2,7 | 2,6 | 13,9 |
| 82-83 | San Diego Clippers | 33 | 33,3 | 52,8% | - % | 55,6% | 2,3 | 7,5 | 9,8 | 3,6 | 1,0 | 3,2 | 3,6 | 3,4 | 14,1 |
| 83-84 | San Diego Clippers | 55 | 26,8 | 55,6% | 0% | 59,7% | 2,4 | 6,3 | 8,7 | 3,3 | 0,8 | 3,2 | 1,6 | 2,8 | 12,1 |
| 84-85 | Los Angeles Clippers | 67 | 24,6 | 52,1% | 0% | 68,0% | 2,5 | 6,4 | 9,0 | 2,3 | 0,7 | 2,6 | 2,1 | 2,7 | 10,1 |
| 85-86 | Boston Celtics | 80 | 19,3 | 56,2% | - % | 71,3% | 1,7 | 5,1 | 6,8 | 2,1 | 0,5 | 1,9 | 1,3 | 2,6 | 7,6 |
| 86-87 | Boston Celtics | 10 | 11,2 | 38,5% | - % | 53,3% | 1,1 | 2,0 | 3,1 | 0,9 | 0,1 | 1,5 | 1,0 | 2,3 | 2,8 |
| Media | 46,8 | 28,3 | 52,1% | 0% | 66,0% | 2,4 | 8,2 | 10,5 | 3,4 | 0,8 | 1,8 | 2,2 | 2,8 | 13,3 | |
Play-offs editar
Estatísticas de BILL WALTON (Playoffs) | |||||||||||||||
| Temp | Equipo | PJ | Min | TC | T3 | TL | R.Of | R.Def | Reb | Asis | Rou | Per | Tap | Fp | Ptos |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 76-77 | Portland Trail Blazers | 19 | 39,7 | 50,7% | - % | 68,4% | 2,9 | 12,3 | 15,2 | 5,5 | 0,0 | 0,0 | 0,0 | 4,2 | 18,2 |
| 77-78 | Portland Trail Blazers | 2 | 24,5 | 61,1% | - % | 71,4% | 2,5 | 8,5 | 11,0 | 2,0 | 1,5 | 0,0 | 1,5 | 0,5 | 13,5 |
| 85-86 | Boston Celtics | 16 | 18,2 | 58,1% | 0% | 82,6% | 1,6 | 4,9 | 6,4 | 1,7 | 0,4 | 1,4 | 0,8 | 2,8 | 7,9 |
| 86-87 | Boston Celtics | 12 | 8,5 | 48,0% | - % | 35,7% | 0,8 | 1,8 | 2,6 | 0,8 | 0,3 | 0,7 | 0,3 | 1,9 | 2,4 |
| Media | 12,3 | 24,4 | 52,5% | 0% | 67,3% | 0,7 | 2,0 | 9,1 | 3,0 | 0,2 | 0,6 | 0,4 | 3,0 | 10,8 | |
Logros persoais editar
- Último xogador en gañar en dúas ocasións consecutivas o premio ao mellor xogador da NCAA (1972 e 1973).[18]
- Foi dúas veces All Star.
- Foi dúas veces Campión da NBA (1978 e 1986).
- Elixido MVP da NBA en 1978, e MVP das Finais en 1977
- Mellor Sexto Home en 1986.
- Elixido no mellor quinteto e no mellor quinteto defensivo en 1978.
- Máximo reboteador (14,4 por partido) e taponador (3,2) en 1977.
- En 1996 foi nomeado un dos "50 mellores xogadores da historia da NBA".
Vida persoal editar
Walton reside na actualidade en San Diego, xunto coa súa esposa Lori. Coa súa primeira esposa, Susie, tivo catro fillos: Adam, Nathan, Luke e Chris.[20] Luke, aínda que non é tan alto como o seu pai, xogou na Universidade de Arizona, chegando finalmente a ser xogador da NBA, formando parte do cadro de Los Angeles Lakers.[21] Outro dos fillos de Walton, Chris, xogou na Universidade Estatal de San Diego. Nate, pola súa banda, xogou na Universidade de Princeton, conseguindo un MBA en empresariais e presentándose en 2003 ás eleccións para Gobernador de California, conseguindo 1.967 votos.[22] O outro fillo de Bill, Adam, xogou tamén na súa etapa universitaria cos Tigers da Universidade Estatal de Luisiana.[23]
É tamén coñecida a súa afección á música, sobre todo a artistas como Grateful Dead, Allman Brothers Band, Neil Young, Phish e Bob Dylan. Asistiu ao longo da súa vida a máis de 650 concertos dos Grateful Dead,[24] incluída a xira por Exipto na que foi convidado a tocar a batería nun dos concertos.[13] No ano 2001 foi incluído oficialmente no Salón de Honra dos Grateful Dead.[20]
Cultura popular editar
Walton é mencionado na película Airplane!. Nunha escena, un neno é convidado á cabina de mandos do avión, onde se atopa ao co-piloto (interpretado por Kareem Abdul-Jabbar), asegurando o neno que era o propio Jabbar. Este négao, dicindo que en realidade é o piloto Roger Murdock, pero o pícaro insiste, e dille que pensa que "Jabbar é bo, pero o meu pai pensa que os Lakers non se empregan a fondo en defensa", ao que Kareem responde, agarrando ao neno da solapa da chaqueta: "Dille ao teu pai a ver si Walton ou Lanier corren arriba e abaixo a pista durante os 48 minutos!".[25][26] Realizou tamén cameos nas películas Ghostbuster, Celtic Pride, Little Nicky e Semi-Pro.[27]
Notas editar
- ↑ "Everybody Loves The Big Rede-Head: Bill Walton". Arquivado dende o orixinal o 22 de xuño de 2008. Consultado o 29 de marzo de 2010.
- ↑ Bill Walton keeping in touch with son Luke
- ↑ "All-Time USA Basketball Men's Roster". Arquivado dende o orixinal o 10 de xuño de 2008. Consultado o 29 de marzo de 2010.
- ↑ "UCLA's Bill Walton burned Memphis for 44 points in 1973 national title game". Arquivado dende o orixinal o 14 de marzo de 2011. Consultado o 29 de marzo de 2010.
- ↑ "88 consecutive wins". Arquivado dende o orixinal o 25 de decembro de 2007. Consultado o 29 de marzo de 2010.
- ↑ "Notre Dáme ends UCLA's 88 game winning streak in college basketball, January 19, 1974". Arquivado dende o orixinal o 23 de abril de 2008. Consultado o 29 de marzo de 2010.
- ↑ All Too Perfect
- ↑ "1976-77 NBA Season Summary". Arquivado dende o orixinal o 04 de outubro de 2012. Consultado o 29 de marzo de 2010.
- ↑ "L.a. Couldn't Move The Mountain". Arquivado dende o orixinal o 30 de maio de 2009. Consultado o 29 de marzo de 2010.
- ↑ "1977 NBA Finals: Portland 4, Philadelphia 2. Walton, Lucas Ignite 'Blazermania'". Arquivado dende o orixinal o 21 de febreiro de 2012. Consultado o 29 de marzo de 2010.
- ↑ 11,0 11,1 "1977-78 NBA Season Summary". Arquivado dende o orixinal o 07 de novembro de 2012. Consultado o 29 de marzo de 2010.
- ↑ "1978 All-Star Game Boxscore East 133, West 125". Arquivado dende o orixinal o 02 de decembro de 2009. Consultado o 29 de marzo de 2010.
- ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 13,4 13,5 13,6 13,7 13,8 Bill Walton Bio
- ↑ "1979-80 San Diego Clippers". Arquivado dende o orixinal o 07 de outubro de 2012. Consultado o 29 de marzo de 2010.
- ↑ "1982-83 San Diego Clippers". Arquivado dende o orixinal o 16 de abril de 2009. Consultado o 29 de marzo de 2010.
- ↑ "1984-85 Los Angeles Clippers". Arquivado dende o orixinal o 19 de agosto de 2014. Consultado o 29 de marzo de 2010.
- ↑ "1985-86 Boston Celtics". Arquivado dende o orixinal o 27 de maio de 2012. Consultado o 29 de marzo de 2010.
- ↑ 18,0 18,1 "Bill Walton Bio at Sportskool.com". Arquivado dende o orixinal o 01 de abril de 2010. Consultado o 29 de marzo de 2010.
- ↑ "1985-86 NBA Season Summary". Arquivado dende o orixinal o 04 de outubro de 2012. Consultado o 29 de marzo de 2010.
- ↑ 20,0 20,1 Bill Walton Biography
- ↑ "Estatísticas de Luke Walton na NBA". Arquivado dende o orixinal o 23 de outubro de 2013. Consultado o 29 de marzo de 2010.
- ↑ "Former basketball star Walton runs for California governor". Arquivado dende o orixinal o 29 de xuño de 2012. Consultado o 29 de xuño de 2012.
- ↑ "Adam Walton College Stats". College Basketball at Sports-Reference.com (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 27 de xullo de 2020. Consultado o 2022-06-03.
- ↑ Hippie Hall-of-Famer Bill Walton talks about his deejay dream job[Ligazón morta]
- ↑ Memorable quotes for Airplane! (1980)
- ↑ Vídeo da escena da película (en inglés)
- ↑ Ficha de Walton en IMDB.com