Bikki Sunazawa

escultor xaponés

Bikki Sunazawa (en xaponés: 砂澤ビッキ; tamén coñecido como Bikky Sunazawa ou Hisao Sunazawa) nado o 6 de marzo de 1931 e finado o 25 de xaneiro de 1989, foi artista, pintor e escultor ainu. Sunazawa é recoñecido por axudar a dar a coñecer a cultura ainu ao mundo a través das súas obras interpretadas ao xeito ainu.[1] Sunazawa tamén é coñecido por deseñar a bandeira dos ainus en 1971. O seu fillo Oki aplica o mesmo enfoque á música.

Infotaula de personaBikki Sunazawa
Nome orixinal(ja) 砂澤 ビッキ Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento(ja) 砂澤 恒雄 Editar o valor em Wikidata
6 de marzo de 1931 Editar o valor em Wikidata
Cikapuni Kotan, Xapón (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Morte25 de xaneiro de 1989 Editar o valor em Wikidata (57 anos)
Chuo-ku (Sapporo), Xapón (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Causa da morteMorte natural Editar o valor em Wikidata (Mieloma múltiple Editar o valor em Wikidata)
Datos persoais
País de nacionalidadeXapón Editar o valor em Wikidata
Grupo étnicoPobo ainu Editar o valor em Wikidata
EducaciónQ11402990 Traducir Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónescultor , pintor , ilustrador Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua xaponesa Editar o valor em Wikidata
Familia
FillosOki (en) Traducir, Jin Sunazawa (en) Traducir Editar o valor em Wikidata

Traxectoria editar

 
Bandeira dos ainus deseñada por Bikki Sunazawa.

Primeiros anos editar

Naceu como Hisao Sunazawa en 1931, sendo os seus pais Koa-kanno e Peramonkoro Sunazawa, que foron figuras destacadas no movemento pola terra e os dereitos civís dos ainus. "Bikki" era un alcume da súa infancia. A súa nai Peramonkoro foi tamén unha das artistas téxtiles xaponesas máis respectadas do século XX.[2] Ao final da súa adolescencia, Sunazawa traballou coa súa familia e outras persoas para estabelecer un novo asentamento. Con 21 anos deixou Hokkaido para ir a Toquio, onde quedou atrapado no mundo artístico de vangarda do Xapón dos anos 50 e 60. Máis tarde foi recoñecido como un escultor destacado na arte xaponesa de posguerra. Na década de 1970, volveu a Hokkaido e estivo moi implicado no movemento de liberación ainu.[3]

Últimos anos editar

Tendo que disfrazar a súa arte ainu por mor da prohibición imposta polos xaponeses a principios do século XX, Sunazawa dedicou toda a súa vida á defensa da cultura ainu. Foi un dos primeiros iniciadores en estabelecer conexións coas tribos nativas americanas, a través da exposición dalgunhas das súas esculturas na Columbia Británica, onde se instalou durante un tempo. Coa súa fama crecendo, continuou usando a súa arte para difundir a cultura ainu a través de explicacións das súas creacións, entrevistas ou relacións dentro da comunidade artística.[4][5]

Como sinal de respecto, dous astrónomos afeccionados xaponeses, Kin Endate e Kazuro Watanabe, déronlle o seu nome ao planeta 5372 que eles descubriron o 29 de novembro de 1987.[6]

Pasamento editar

Bikki Sunazawa morreu o 25 de xaneiro de 1989 por mor do cancro de medula ósea no Hospital Sapporo Aiiku. As esculturas de Sunazawa aínda están expostas, e o seu estudio "Sun More" está aberto ao público en Otoineppu, preto do río Teshio na illa de Hokkaido.

Notas editar

  1. Dubreuil, Chisato O. (2004). From the Playground of the Gods: The Life and Art of Bikky Sunazawa (en inglés). Arctic Studies Center, National Museum of Natural History, Smithsonian Institution. ISBN 9780967342986. Consultado o 22 de abril de 2019. 
  2. Dubreuil, Chisato (Kitty) (3 de novembro de 2007). "The Ainu and Their Culture: A Critical Twenty-First Century Assessment | The Asia-Pacific Journal: Japan Focus". The Asia-Pacific Journal. Consultado o 22 de abril de 2019. 
  3. Chikuba, Susan Rogers. "Legacies of the Man Who Sculpted Wind from Trees, at the Museum of Modern Art, Hayama". artscape Japan (en inglés). Consultado o 22 de abril de 2019. 
  4. "Bikky Sunazawa: Sculpted Spirits in Wood". Tokyo Art Beat (en inglés). Consultado o 22 de abril de 2019. 
  5. Weiner, Michael (2004). Race, Ethnicity and Migration in Modern Japan: Imagined and imaginary minorites (en inglés). Taylor & Francis. p. 219. ISBN 9780415208574. Consultado o 22 de abril de 2019. 
  6. Schmadel, Lutz (2003). Dictionary of Minor Planet Names (en inglés). Springer Science & Business Media. p. 460. ISBN 9783540002383. Consultado o 22 de abril de 2019.