Arturo Toscanini
Arturo Toscanini, nado en Parma o 25 de marzo de 1867 e finado o 16 de xaneiro de 1957, foi un músico italiano, considerado por moitos dos seus contemporáneos como un dos máis grandes directores de orquestra da época.
 (1908)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 25 de marzo de 1867 Parma, Italia |
| Morte | 16 de xaneiro de 1957 (89 anos) Manhattan, Estados Unidos de América |
| Causa da morte | Morte natural (Ictus ) |
| Lugar de sepultura | Cemitério Monumental de Milão (pt)  |
| Senador vitalicio | |
| 5 de decembro de 1949 – 7 de decembro de 1949 (renúncia (pt) ) Nomeado por: Luigi Einaudi | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Italia (1946–1957) Reino de Italia (1867–1946) |
| Educación | Conservatorio Arrigo Boito (en) |
| Actividade | |
| Lugar de traballo | Roma Nova York Milán Lierna |
| Ocupación | músico , compositor , director musical , director de orquestra , político |
| Período de actividade | 1886 - |
| Xénero artístico | Música clásica |
| Lingua | Lingua italiana |
| Instrumento | Violoncello |
| Selo discográfico | RCA Records |
| Obra | |
| Arquivos en | |
| Familia | |
| Cónxuxe | Carla Toscanini De Martini (en) (1897–1951), morte do cónxuxe |
| Fillos | Wally Toscanini Castelbarco (en) , Walter Toscanini (en) , Wanda Toscanini (pt) |
| Pai | Claudio Toscanini (pt) |
| Parentes | Vladimir Horowitz (xenro) |
Premios | |
        | |
Traxectoria editar
Toscanini iniciou a súa formación musical en Parma ao gañar unha bolsa para o conservatorio local, no que estudou cello. Tras os seus estudos, uniuse á orquestra dunha compañía de ópera coa que realizou unha xira por Suramérica. Mentres representaban Aida no Río de Xaneiro en 1886, o director da orquestra foi apupado polo público e obrigado a abandonar o escenario. Toscanini, afortunadamente, colleu a batuta animado polo resto de músicos comezando así, con 19 anos, a súa carreira como director.
En 1898, converteuse en director residente de A Scala de Milán, onde permaneceu ata 1908 e á que volvería nos anos 20. Ademais pasou polo Metropolitan Opera de Nova York (1908 - 1915) e Bayreuth (1930 - 1931), dirixindo tamén a New York Philharmonic Orchestra (1926 - 1936) e no Festival de Salzburgo (1934 - 1937).
Radicalmente oposto aos réximes fascistas de Alemaña e Italia, abandonou Europa para dirixirse aos Estados Unidos. Alí fundouse en 1937 a Orquestra Sinfónica da NBC para el e con ela actuou con regularidade ata 1954 na Radio Nacional. As súas actuacións convertérono no primeiro director de orquestra estrela dos modernos medios de comunicación de masas. A súa actividade como director de actuacións en directo para a radio continuou ata a súa retirada.
Toscanini era famoso polas súas interpretacións de Beethoven e Verdi. Realizou numerosas gravacións, especialmente cara ao final da súa carreira, a maioría delas publicadas. Amais diso, legou numerosas gravacións dispoñibles das súas interpretacións para a radio.
Obra editar
Para a maioría das recompilacións da súa obra, as súas mellores gravacións son as seguintes:
- Beethoven, Sinfonía nº 3 (1953, NBC Symphony; algúns prefiren a gravación de 1939).
- Beethoven, Sinfonía nº 7 (1936, Philharmonic-Symphony of New York)
- Beethoven, Sinfonía nº 9 (1952, NBC Symphony)
- Berlioz, Romeo e Xulieta (1947, NBC Symphony)
- Brahms, Sinfonía nº 1 (1951, NBC Symphony)
- Brahms, Sinfonía nº 2 (1952, NBC Symphony)
- Brahms, Sinfonía nº 4 (1951, NBC Symphony)
- Debussy, La Mer (1950, NBC Symphony)
- Dvořák, Sinfonía nº 9 (1953, NBC Symphony)
- Haydn, Die Jahreszeiten (1951, NBC Symphony)
- Mozart, A frauta máxica (1937, Festival de Salzburgo; pobre calidade sonora)
- Mozart, Requiem K. 626 (1950, NBC Symphony)
- Puccini, La Boheme (1946, NBC Symphony)
- Schubert, Sinfonía nº 9 (1953, NBC Symphony; algúns prefiren a gravación de 1941, Philadelphia Orchestra)
- Verdi, Requiem (1940, NBC Symphony; o son é mellor na gravación de 1951, NBC)
- Verdi, Falstaff (1937, Festival de Salzburgo; o son é mellor na gravación de 1950, NBC)
- Verdi, Otelo (1947, NBC Symphony; considerada por moitos como a máis perfecta gravación dunha ópera xamais realizada)
- Wagner, Die Meistersinger (1937, Festival de Salzburgo; pobre calidade sonora)