Anders Jonas Ångström
Anders Jonas Ångström, nado en Medelpad o 13 de agosto de 1814 e finado en Uppsala o 21 de xuño de 1874, foi un físico e astrónomo sueco.
 | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 13 de agosto de 1814  The iron factory Lögdö bruk, Suecia (en)  |
| Morte | 21 de xuño de 1874 (59 anos) Uppsala Cathedral Assembly, Suecia (en) |
| Lugar de sepultura | cemiterio vello de Uppsala, Kvarter: 13 Gravplats: 0666 59°51′20″N 17°37′37″L / 59.855523, 17.626852 |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Suecia |
| Educación | Universidade de Uppsala |
| Director de tese | Henrik Falck (en) |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Astronomía |
| Ocupación | físico , astrónomo , profesor universitario |
| Empregador | Observatório Astronômico de Uppsala (pt) Universidade de Uppsala |
| Membro de | |
| Interesado en | Analiza spektralna |
| Lingua | Lingua sueca |
| Obra | |
| Doutorando | Carl Gustaf Lundquist (en) |
| Familia | |
| Cónxuxe | Augusta Carolina Bedoire (pt) |
| Fillos | Knut Ångström (pt) , Anna Augusta Ångström (en) |
| Irmáns | Johan Ångström (pt) e Carl Arendt Ångström (pt) |
Premios
| |
  | |
Traxectoria editar
Estudos e formación editar
Educado na Universidade de Uppsala, onde en 1839 comeza a dar clases de física. En 1842 trasládase ao Observatorio de Estocolmo para adquirir práctica en astronomía, ao seu regreso a Uppsala dirixe o Observatorio astronómico da cidade. Interesado no magnetismo terrestre fixo moitas observacións da intensidade e declinación magnética en varias zonas de Suecia, e a Academia de Estocolmo encargoulle o traballo de investigar as observacións magnéticas obtidas pola fragata sueca Eugénie na súa viaxe arredor do mundo en 1851-1853. En 1858 foi nomeado catedrático de física de Uppsala.
Actividades editar
O seu traballo máis importante ten relación coa condución da calor e coa espectroscopia. No seu traballo sobre óptica Optiska Undersökningar, presentado diante a Real Academia das Ciencias de Suecia en 1853, non só indicou que unha faísca eléctrica produce dous espectros superpostos, un do metal do eléctrodo e outro polo gas no que ocorre, senón que deduciu a partir da teoría da resonancia de Leonhard Euler que un gas incandescente emite raios luminosos coa mesma capacidade refracción que os que pode absorber. Esta afirmación constitúe o principio fundamental da análise espectral, o que o coloca como un dos fundadores da espectroscopia.
A partir de 1861 dedicouse a investigar o espectro solar. A súa combinación do espectroscopio coa fotografía para o estudo do sistema solar resultou no descubrimento de que a atmosfera solar contiña hidróxeno (1862), e en 1868 publicou o seu gran mapa do espectro solar normal en Recherches sur le spectre solaire, incluíndo medicións detalladas de máis de 1000 liñas espectrais.
En 1867 foi o primeiro en examinar o espectro da aurora boreal.
Para expresar as lonxitudes de onda utilizou como unidade de medida a 10−10 m (dezmillonésima parte dun milímetro) e na súa honra coñécese como Ángstrom (Å), empregado para expresar lonxitudes de onda das radiacións e dimensións atómicas.
O seu fillo Knut Ångström investigou a radiación solar.