Alice Prin

Alice Ernestine Prin, coñecida como Kiki de Montparnasse ou a Raíña de Montparnasse, nada en Châtillon-sur-Seine o 2 de outubro de 1901 e finada en Sanary-sur-Mere o 29 de abril de 1953, foi unha modelo, actriz, cantante e pintora francesa, musa de moitos artistas internacionais de comezos do século XX. A súa fama comezou no París da década de 1920, á vez que ela axudou a definir a súa cultura liberada e bohemia. En 1996, os biógrafos Billy Klüver e Julie Martin, a nomearon "unha das primeiras mulleres realmente independentes do século".

Alice Prin

Biografía
Nacemento	(fr) Alice Ernestine Prin 2 de outubro de 1901 Châtillon-sur-Seine, Francia
Morte	23 de marzo de 1953 (51 anos) VII Distrito de París, Francia
Lugar de sepultura	Cimetière parisien de Thiais (en) (1953–1974) Cemiterio de Montparnasse
Datos persoais
País de nacionalidade	Francia
Actividade
Lugar de traballo	París
Ocupación	actriz , cantante , bailarina , modelo artístico , pintora , modelo
Lingua	Lingua francesa
Instrumento	Voz e Batería

Traxectoria

Primeiros anos

Alice Prin naceu en Châtillon-sur-Seine, Côte-d'Or, Borgoña. Como filla ilexítima, foi criada na pobreza pola súa avoa. Ós doce anos foise a vivir coa súa nai a París, para poder atopar traballo. Ó principio traballou en tendas e panaderías, até que ós catorce anos comezou a posar núa para escultores, o que lle creou un problema coa súa nai.

O comezo da súa fama

Kiki converteuse nunha imprescindíbel na escena social de Montparnasse e nunha popular modelo, posando para artistas do talle de Chaim Soutine, Tsuguhara Foujita, Francis Picabia, Jean Cocteau, Alexander Calder, Per Krohg, Hermine David, Pablo Gargallo, Mayo e Tono Salazar. Moise Kisling pintou un retrato de Kiki titulado Nu assis, un dos seus cadros máis coñecidos.

Man Ray, o seu compañeiro na maior parte da década de 1920, a retratou en centos de ocasións. Ela é o motivo dalgunhas das súas mellores imaxes, incluíndo Le violon d'Ingres e Noire et blanche.

Éxito artístico e autobiografía prohibida

Sendo xa pintora por dereito propio, en 1927 expuxo a súa colección na Galerie au Sacre du Printemps, en París, acadando un grande éxito e chegando a vender todos os seus cadros.

A súa obra comprende pintura e debuxos de actividades sociais, retratos, autorretratos, animais, e paisaxes de ensoño compostas nun luminoso expresionismo, lixeiramente heteroxéneo, que reflicte as súas formas apacibles e optimismo ilimitado. Os seus cadros poden ser recoñecidos pola sinatura co seu alcume, Kiki, e polo ano anotado neles.

Ernest Hemingway e Tsuguhara Foujita fixeron a introdución das memorias de Alice Prin en 1929. Titulado As memorias de Kiki, foi publicado en Nova York no ano seguinte. Inmediatamente foi prohibido polo goberno dos Estados Unidos e así continuou até finais da década de 1970, cando aínda pertencía á sección de libros prohibidos da Biblioteca Pública de Nova York. Finalmente, en 1996, a autobiografía de Kiki de Montparnasse foi traducida ó inglés e publicada.

Na década de 1930, Alice foi propietaria dun cabaré en Montparnasse, Chez Kiki, onde se ofrecían actuacións musicais agradábeis con bailarinas vestidas con corsés e ligueiros. Kiki foi un dos símbolos da vida bohemia e creativa de París, e á idade de vinte e oito foi nomeada Raíña de Montparnasse. Incluso en tempos difíciles, ela mantivo a súa actitude positiva, dicindo "o único que necesito é unha cebola, un pouco de pan e unha botella de viño; e sempre atoparei a alguén que mo ofreza".

Alice Prin deixou París durante a ocupación do exército alemán na segunda guerra mundial e nunca máis volveu.

Morte e legado

Kiki morreu en 1953 en Sanary-sur-Mer, á idade de cincuenta e dous, aparentemente por complicacións do seu alcoholismo e da súa adicción ás drogas.

Multitude de artistas e admiradores asistiron ó seu funeral en París,e a seguiron en procesión até a súa tumba no cemiterio de Montparnasse. A súa lápida reza Kiki, 1901-1953, cantante, actriz, pintora, "Raíña de Montparnasse". Tsuguharu Foujita dixo que con Kiki, morreron os días de gloria de Montparnasse.

Moito tempo despois da súa morte, a figura de Kiki aínda rememora a franqueza, audacia e creatividade que marcaron unha época en París. Na súa honra, un diario foi chamado Kiki de Montparnasse.

Véxase tamén

Bibliografía

• Kiki of Montparnasse, de Frederick Kohner (1968).
• Kiki: Reine de la Montparnasse, de Lou Mollgaard (1988).
• Kiki's Memoirs (1996).
• Kiki de Montparnasse, Catel & Bocquetn (2007).

Ligazóns externas

• Kiki de Montparnasse - Selected Works
• Kiki de Montparnasse banda deseñada de Catel e José-Louis Bocquet