Algirós
Coordenadas: 39°28′19″N 0°20′43″O / 39.471944444444, -0.34527777777778
Algirós é o distrito 13 da cidade de Valencia, construído sobre a horta regada pola canle do mesmo nome. Está situado, aproximadamente, entre a Avenida de Aragó, a rúa Serradora e a rúa Sants Just i Pastor. A súa poboación era de 40.307 habitantes no 2009.[1]
Subdivisión e poboación editar
.jpg)
Algirós tiña 40.803 habitantes en 2007, distribuídos entre cinco barrios:
- Illa Perduda (9.553).
- Ciutat Jardí (13.433).
- l'Amistat (8.017).
- la Vega Baixa (6.226).
- la Carrasca (3.574).
O mercado de Algirós editar
O mercado de Algirós é un edificio da segunda metade do século XX preto da Avenida do Cardenal Benlloch. O mercado faise nas rúas ao redor do edificio cada luns. Ironicamente o mercado se atopa na Praza de San Filipe Neri, no barrio de Albors dos Camins al Grau.
A canle de Algirós editar
Algirós non xurdiu dun antigo núcleo de poboación como outros barrios como Benimaclet, Campanar, Benicalap ou Russafa, senón da expansión da cidade cara ao leste sobre a horta. O seu nome deriva do árabe al-zurûb, que significa "a canle", que é como chamaron os árabes á ramificación da canle de rega de Mestalla que, desde os actuais Xardíns do Real, chegaba até o poboado do Cabanyal cun trazado sinuoso. Algirós é unha das poucas canles de rega importantes que se nomean no Llibre de Repartiment, documento que especifica as doazóns de terreos do Reino de Valencia tras a súa conquista por Xaime I.
O camiño de Algirós editar
Cun trazado próximo á canle de rega de Algirós existía un camiño de orixe medieval que adoptou o mesmo nome. Esta antiga vía arrincaba desde a canle do Río Turia á altura da actual Ponte da Exposició (popularmente coñecido como "O Peite" ou "Ponte de Calatrava"), e percorría a horta con numerosas curvas até penetrarse no Cabanyal nun punto próximo á antiga estación de tren deste barrio. O camiño de Algirós tamén recibiu o nome de "camiño Novo", como testemuña un plano do Padre Tosca do século XVIII, en referencia a que era máis moderno que o camiño Vell del Grau e o camiño Fondo del Grau. Paradoxalmente, tamén se lle chamou "camiño Vello do Cabanyal", xa que o camiño do Cabanyal, situado máis ao norte, xurdiu posteriormente.
Historia do barrio de Algirós editar
A horta de Algirós foi unha paisaxe apenas poboada até o século XX, tan só vivían nela os habitantes das dispersas casas de campo que o salpicaban, maioritariamente labradores. Até o século XIX non se rexistraron nesta área sucesos de certa relevancia histórica, como que nela se estableceron en 1812 algunhas tropas do Mariscal Suchet na invasión francesa de Valencia. Tamén cabe destacar a aparición das vías de Valencia a Tarragona, e con iso a estación do Cabanyal, en 1862, e a construción da estación da Compañía Central de Aragón en 1902 ao principio do que actualmente é a avenida de Aragón. Anos antes, en 1900, terminouse o Palacete de Aiora, o xardín do cal se ampliou posteriormente até a súa extensión actual. Tamén se construíu en Algirós o primeiro campo de fútbol en que xogou a Valencia CF, o cal se inaugurou o 7 de decembro de 1919 detrás dos cuarteis de cabalaría da Alameda e que foi compartido por momentos co Levante FC. Este terreo de xogo utilizouse até a inauguración do Camp de Mestalla en 1923, a uns 500 metros ao norte do antigo.
A urbanización da horta comezou en 1928, coa construción do Barrio L'Amistat, o cal foi poboado fundamentalmente por ferroviarios e tranviarios. Pero a rápida ocupación da horta empezou cando se estabeleceu definitivamente o trazado do paseo de Valencia ao Mar, despois avenida de Blasco Ibáñez. Entre 1955 e 1962 construíronse os bloques da Illa Perduda (Illa Perdida), chamados popularmente así porque por aquel entón estaban illados no medio do campo. En 1968 terminouse o Instituto de Ensino Medio Sorolla ao final da extinta Senda Albors, ao cal empezaron a ir os alumnos no curso 1967/68, co edificio aínda en obras. A partir dos setenta, a febre pola urbanización construíu no campo, do cal se conservaron pequenos vestixios até 2006, ano en que unha igrexa cubriu o último anaco do camiño de Algirós, próximo ao cruzamento entre cálelas Poeta Andrés Cabrelles e Campoamor.
Notas editar
- ↑ "Districte 13. Algirós" (PDF). Oficina d'Estadística. Ajuntament de València (en valenciano e español). 2008. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 05 de abril de 2010. Consultado o 27 de xaneiro de 2011.