Alexandre II, papa
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xuño de 2017.) |
Alexandre II, de nome Anselmo da Baggio, nado en Milán e finado en Roma o 21 de abril de 1073, foi Papa da Igrexa católica romana do 1061 ao 1073.
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | década de 1010 Baggio (en)  |
| Morte | 21 de abril de 1073 (53/63 anos) Roma |
| Lugar de sepultura | Basílica de San Pedro |
 156º Papa | |
| 6 de outubro de 1061 – 21 de abril de 1073 (Gregoriano) ← Nicolao II – Gregorio VII → | |
| Bispo diocesano | |
| 23 de marzo de 1057 – – Anselmo de Lucca (pt) → Diocese: Arquidiocese de Lucca (pt) | |
| Datos persoais | |
| Relixión | Igrexa católica |
| Actividade | |
| Lugar de traballo | Roma Estados Pontificios |
| Ocupación | sacerdote católico , escritor , bispo católico |
| Lingua | Lingua latina |
| Orde relixiosa | Orde de San Bieito |
| Familia | |
| Familia | Де Баджо (en) |
| Parentes | Anselmo de Lucca (pt) (sobriño) |
 | |
Traxectoria editar
Á morte de Nicolao II, a nobreza romana e os bispos lombardos diríxense ao emperador para que designe un novo papa co seu dereito a facelo. O cardeal Hildebrand, porén, futuro papa Gregorio VII, sen ter en conta o dereito imperial e baseándose nos dereitos que se aprobaron en 1059 no sínodo de Melfi sobre a elección papal, adiántase e fai escoller papa ao bispo de Luca, Anselmo da Baggio, que toma o nome de Alexandre III.
Os conselleiros de Henrique IV, entón de once anos de idade, considerando que, segundo o establecido na Constitutio Lotharii e no Privilegium Othonis, o emperador tiña dereito a que toda elección papal contase coa súa aprobación, responde nomeando antipapa ao bispo de Parma, Pietro Cadalus, que toma o nome de Honorio II.
Pero o nomeamento do antipapa Honorio non ten apoio nin sequera na Alemaña, o cal provoca o golpe de estado de Keiserwerth de 1062, polo cal Inés, a nai do emperador, vese obrigada a ceder a rexencia aos arcebispos Anno de Colonia e Adalbert de Bremen que intentando unha aproximación ao papa Alexandre II conseguindo no sínodo de Mantua do ano 1064 a destitución e excomuñón de Honorio II.
Continúa como os seus predecesores, a loita contra a simonía e o nicolaísmo, así como o seu enfrontamento co emperador do Sacro Imperio, Henrique IV, a quen obrigou a manter o seu matrimonio con Berta de Savoia; e no que se pode considerar un precedente da loita das investiduras, excomungará aos conselleiros do emperador ao consideralos instigadores da consagración como arcebispo de Milán do candidato imperial.
En 1063, transformou a chamada Reconquista hispana en guerra santa ao conceder indulxencia plena aos soldados que participasen na conquista de Barbastro.