A viuvez na cultura popular galega

Refraneiro editar

A muller moza e viuda, soila pouco dura ^[1].
A muller que se queda viuda e volve casar, unha débeda colle co demo e ela ten que pagar.
A muller viuda non ten quen a sacuda ^[1].
A pena da muller morta, chega hastra a porta ^[2].
A viuva honrada ten a súa porta pechada.
Á viuda o diaño que a sacuda.
A viuda que moito chora ten gana doutra voda.
Como Xan de Outeiro, que estivo tres días viúdo e durmiu dúas noites coa criada.
De viuda tres veces casada non fíes nada.
En caso de duda, a muller á viuda.
Filla deshonrada, nin viuda nin casada ^[3].
Fillo de viuda, ou mal criado, ou mal vezado ^[3].
Home viúvo, cabalo picado.
Mentras a viuva chora outros cantan na voda.
Muller moza e viuda, pouco dura, porque se deixa comer de madura ^[1].
O pranto da muller morta, non pasa da porta ^[1].
O que ten moitas mulleres nunca enviuva.
Viuda que non dorme, casar quer.
Viuda rica, casada fica.
Viuda rica, cun ollo chora e co outro repinica.

A rula disque é viuda,/ nunca pensa ser casada,/ nin pousar en pola verde/ nin beber en auga clara.
Eu caseime por dúas veces,/ agora xa estou viudo; / cásate conmigo, nena,/ porque solo non aturo ^[4].
Eu caseime unha vez,/ agora volvo a casare/ e casarei a terceira/ se é que chego a enviudare ^[5].
Meniña, tu non te cases/ con home que enviudou,/ que xempre che está decendo:/ Muller que Dios me levou! ^[6].
Os solteiros valen ouro/ i os casados valen prata,/ os viudos calderilla/ i os vellos folla de lata ^[7].
Que contente estaba eu/ o día que me casei,/ mais aínda o estou máis/ desque viuda quedei ^[8].

San Luís ten na frente,/san Miguel ten atrás,/as doncelas ten no medio,/as viúvas non ten máis ^[9].

GÁRFER, J.L. e FERNÁNDEZ, C.: Adivinancero popular gallego. Taurus Ed., Madrid 1984.
LORENZO FERNÁNDEZ, Xaquín: Cantigueiro popular da Limia Baixa, Galaxia, Vigo 1973.
RODRÍGUEZ GONZÁLEZ, Eladio: Diccionario enciclopédico gallego-castellano, Galaxia, Vigo 1958-1961.